به گزارش وبلاگ کلاس 6، مادر شهیدان سید بهروز و سید علیرضا جوزی خانه ای کوچک در محله اختیاریه دارد. کمتر کسی باور می نماید در این خانه روزی یازده نفر زندگی می کردند. اما این مادر پیر همه بچه ها را در همان خانه بزرگ کرد. سید بهروز و سید علیرضا فرزند اول و دوم خانواده و نور چشمی آنها بودند.

وبلاگ کلاس 6 - وحیده عباسیان: مادر با اینکه بچه ها زیادی داشت و فاصله سنی آنها با یکدیگر کم بود. اما با حوصله و شکیبای که داشت آنها را بزرگ کرد و هیچ گاه از مشکلاتی که از این بابت داشت ناراحت و ناراضی به نظر نمی رسید. همزمان با روز مادر به سراغ زهرا برنا مادر شهیدان جوزی رفتیم تا خاطرات او از بچه ها شهیدش را بشنویم

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

خاطرات به جبهه رفتن

مادر شهیدان جوزی از خاطرات آنها زمانی که قرار بود به جبهه بروند می گوید: سید بهروز و سید علیرضا فرزند اول و دوم خانواده بودند، به شکلی که خانواده دوست داشتند آنها به برترین شیوه تربیت شوند، هر دو آنها مستقل بودند و همواره روی پای خود ایستادند. شاید بهروز سن زیادی داشت که می توانست این گونه زندگی کند. اما علیرضا فقط چهارده سال داشت که تصمیم به رفتن گرفت، در ابتدا بهروز بار سفر بست و به جبهه رفت. هنوز خانواده داغ شهادت او را فراموش ننموده بودند که این بار علیرضا تصمیم گرفت به جبهه برود. او معتقد بود که اگر او به جبهه نرود جنگ سرانجام نمی یابد و این رخ داد با رفتن علیرضا به جبهه طولی نکشید که جنگ سرانجام یافت.

خصوصیات رفتاری بهروز با خانواده

زهرا برنا مادر مهربان و زحمتکش درباره خصوصیات آنها برایمان تعریف می نماید و دراین باره می گوید: سید بهروز فرزند اول خانواده بود وقتی می دید کارهای من در خانه زیاد است خود را مسئول می دانست تا در کارها به من یاری کند. او هفت برادر و یک خواهر داشت. اختلاف سنی آنها با هم کم بود و به همین علت کارهای من در خانه سخت تر و بیشتر شده بود. بهروز مراقب خواهر و برادرهایش بود تا به این شکل در کارها به من یاری کند. از بابت تربیت بهروز خیالم راحت تر بود چرا که به خوبی به کارهایش تسلط داشت و می دانست خود به تنهایی کارهایش را انجام دهد. شاید همین موضوع هم باعث شد وقتی تصمیم به رفتن گرفت هیچ مخالفتی با او نکردم.

خودشان تصمیم گرفتند بروند

مادر رنج دیده از روزهایی برایمان تعریف می نماید که آنها عزم رفتن به جبهه را می نمایند: طبق خواسته ها و هدفی که داشتند به آرزوهایشان رسیدند. وقتی از ماجرای رفتن بهروز به جبهه آگاه شدم با دخترم اعظم سادات به خانه او رفتم. بهروز آن روزها ازدواج نموده بود و سه فرزند داشت. وقتی به خانه رسیدم فیلمی درباره جبهه از تلویزیون پخش می شد نحوه شهید شدن رزمنده ها را به خوبی نشان می داد، من وقتی آن صحنه ها را نگاه می کردم اشک در چشمانم حلقه می زد حس کردم شاید بهروز با تماشا چهره غمگین و ناراحت من از رفتن منصرف گردد اما او تصمیم خود را گرفته بود. او فرزند بزرگ خانواده بود و همواره در کنار من بود رفتن او به جبهه کمی برایم سخت بود. وقتی به مسافرت می رفت نگرانش می شدم، حال چه برسد بخواهد به جبهه برود. وارد اتاقش شد و ساکی را که از قبل آماده نموده بود، در دست گرفت و به همراه آن چفیه قهوه ای رنگی که تا به امروز هنوز چنین چفیه ای را ندیده ام در دست داشت، آن را به خواهرش داد و به او گفت که به عنوان یادگاری از آن مراقبت کند. هنوز حرف او تمام نشده بود که گفتم مگر قرار است دیگر بازنگردی درجواب گفت رفتن با خودمان است اما بازگشت این سفر به دست خداوند است. سید علیرضا هم چهارده سال بیشتر نداشت که به جبهه رفت وقتی خبر شهادت او در محله پیچید برخی از همسایه ها با شکایت و گله به سراغ من و پدرش آمدند و از اینکه چرا در سن کم به او اجازه رفتن داده بودیم ناراحت بودند. اما هر دوی آنها بدون اینکه اجباری در رفتن به جبهه داشته باشند خودشان تصمیم گرفتند که به جبهه بروند.

مادری شکیبا و مهربان

همسایه ها شکیبای و مهربانی او را یکی از بزرگ ترین ویژگی های او می دانند، آنها دراین باره می گویند: با اینکه دو فزرندش را در راه حفظ کشور از دست داده تا به حال هیچ گلایه و شکایتی در این مورد نداشته و هر بار که سری به او می زنیم از خاطرات و رفتارهای آنها برایمان صحبت می نماید. زمانی که همسرش زنده بود با هم هرهفته شب آدینه سری به مزار آنها که در امامزاده علی اکبر چیذر است می زدند. حال بعداز فوت همسرش سیدابوالقاسم جوزی خیلی تنها شد و کم کم گرد پیری در چهره او تعیین شد. همه بچه ها او ازدواج نموده اند و حالا این مادر به تنهایی در این خانه زندگی می نماید. خانه ای که یک روز در آن یازده نفر زندگی می کردند و سر وصدای زیادی در آن برپا بود. شاید زهرا برنا پیرترین مادر در این خیابان باشد هنوز خانواده هایی که ازاهالی قدیمی محله هستند گاهی اوقات به او سری می زنند، برترین ویژگی این مادر شهید مهربانی و صبری است که همواره همسایه ها از آن یاد نموده اند. شاید همین موضوع باعث شده تا اهالی قدیمی این کوچه باز هم به او سری بزنند و پای خاطراتی که او از بچه هاش تعریف می نماید بنشینند.

خاطرات مادر شهید از هدایای روز مادر

برنا مادر شهیدان جوزی با اینکه سن و سال زیادی دارد اما به خوبی یادش است که بهروز و علیرضا برای روز مادر برای او چه هدایایی تهیه می کردند: یکی از برترین خاطرات و موضوعی که هیچ گاه نمی توانم از ذهنم دور کنم. هدایایی بود که گاهی اوقات آنها به مناسبت های مختلف برایم تهیه می کردند. بهروز به مسافرتی رفت که در بازگشت از آنجا با یک ساک بزرگ وارد خانه شد. ساک را به من داد و گفت تمام وسایلی که درون این ساک است مال شما است، اول فکر کردم شوخی می نماید و خندیدم اما انگار موضوع جدی بود درون آن لباس، کیف و کفش و وسایل دیگری بود. آن روز تا روز مادر فاصله ای نبود و آن را به عنوان روز مادر به من هدیه داد. اما همان طور که گفتم علیرضا سن کمی داشت که شهید شد برای همین همواره کادوهای کوچک اما باارزشی به من می داد. یادم است یک روز وقتی از مدرسه به خانه آمد گفت در پی هدیه روز مادر بودم اما در بین راه هرچه فکر کردم نفهمیدم چه هدیه ای برای شما بخرم، تا اینکه با خود تصمیم گرفتم نمره بیستی که امروز بابت درس دیکته گرفته ام را به شما هدیه بدهم. وقتی فهمیدم دیکته اش را نمره خوبی گرفته مسرور شدم و او به سمت من آمد و صورتم را بوسید. شاید این برترین کادوهای زندگی من باشد. علیرضا سن کمی داشت اما فکرهای بزرگی در سر می پروراند. گاهی اوقات فکر می کردم سن و سال زیادی داشته باشد.

مادران همواره نگران بچه هاشان هستند

او در میان صحبت هایش به یکی از ویژگی های مادران اشاره می نماید و می گوید: معمولاً مادران همواره نگران آینده بچه هاشان هستند. حتی ممکن است فرزند آنها بزرگ شده و ازدواج نموده باشد اما باز هم مادر نگران او است. وقتی سید بهروز تصمیم به رفتن گرفت بیشتر از آنکه نگران خودش باشم نگران بچه ها او بودم که آینده آنها چه خواهد شد. اگر بهروز به شهادت برسد چه کسی می خواهد آنها راتر و خشک کند. اما خوشبختانه آنها هم مثل پدرشان افراد با مسئولیت و مستقل هستند. وقتی به جهان آمدم مادرم هنگام زایمان از جهان رفت و من تنها فرزند آنها بودم. از اینکه تنها و هیچ خواهر و برادری نداشتم ناراحت بودم، از همان روزهای کودکی کارهایم را خودم انجام می دادم و این مسئله تا حدودی مرا آزار می داد. وقتی تصور می کردم اگر بهروز شهید گردد آینده آن سه بچه چه خواهد شد، با اینکه مادرشان در کنار آنها بود اما وجود پدر هم در خانواده نقش مهمی دارد، با تمام فکرها و تصوراتی که دائم در ذهنم می گذشت خوشبختانه در زندگی با مشکل بزرگی روبرو نشدند.

منتشر شده در وبلاگ کلاس 6 محله منطقه 3به تاریخ 1393/1/30